Τι έχουμε και τι θέλουμε.

Δεν είναι το να σου μιλήσω. Είναι να γυρίσεις το βλέμμα σου και να καταλάβεις πως σε κοιτάζω.


Δεν είναι το φιλί. Είναι το να είμαι όσο πιο ατζαμής γίνεται πριν απο αυτό.


Δεν είναι το σεξ. Είναι να θέλω να κοιμηθώ μετά μαζί σου.


Δεν είναι η αγκαλίά. Είναι να μοιραστούμε την ίδια ανάσα κάτω απο ένα στενό πάπλωμα.


Δεν είναι που σε σκέφτομαι. Είναι που δε φεύγεις απο τα όνειρα μου.


Δεν είναι που με πρόδωσες. Είναι που δε μπορώ να σε μισήσω.


(Σκορπιες σκέψεις ανεβασμένες στο twitter. Να με συμπαθάτε...)

Γιάννης Μαρκόπουλος, Ελλάδα (Λένγκω)

Αυτή παιδιά μου ήταν τότες η μανούλα
ο κήπος ύστερα εγέμισε ληστές
το κοριτσάκι μας το ντύσανε γριούλα
κι απ΄τα κουρέλια φαινότανε οι πληγές
κι αν μας χτυπάει με μανία και φωνάζει
τη βάζουν άλλοι με συμφέροντα πολλά
το όνειρο που φεύγει τη τρομάζει
να αναζητάει μιά χαμένη ελευτεριά

Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή...

Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή.
Πάντα θα ξαναγυρίζω.
Δεν είναι απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις, αλλά απ' όπου επιστρέφεις.
Με τα μάτια γεμάτα ουρανό.
Μόνο ουρανό. Τίποτ' άλλο από έναν βαθύ, καταγάλανο και καθαρό ουρανό.
Και κατάλαβα πως αυτός ο ίδιος ο ουρανός, θα μ' ακολουθούσε για πάντα…

Πριν ανέβεις στο αεροπλάνο...

Οταν θα ανέβεις στο αεροπλάνο Έλληνα, όταν θα ανέβεις με μια βαλίτσα, σφίγκοντας τα δόντια, μη σε δει η μάνα σου να δακρύζεις που φευγεις, γιατι αυτή η χώρα σε πετάει και σε φτύνει, τότε και μόνο τότε θα καταλάβεις τι θα πει μετανάστης. Τοτε την επόμενη φορα που θα τον δεις να σε κοιτάει φοβισμένος, τοτε θα καταλάβεις πόσο λάθος ήσουν. Προς το παρόν κοιμήσου στη ψευδαίσθηση της βιολογικης σου ανωτερότητας.

Εκλογές ξανά.

Όσο αυτος ο ευλογημένος τόπος έχει ήλιο, μη φοβάστε. Ας τελειώσουμε όμως με αυτους που κατέστρεψαν το μέλλον μας και υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας. Μη φοβηθείτε. Το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι τη χούντα που μας έφερε μέχρι εδώ. Μη φοβηθείτε. Να τους τελειώσουμε...
(Επίσης προς θεου στείλτε και τους ουγκ πισω στις σπηλιές τους)

Τώρα ή Ποτέ

Αύριο είναι μέρα δημοψηφίσματος. Δικτατορία ή κάτι άλλο. Και όσο φοβόσαστε το κάτι άλλο, τουλάχιστον μάθατε για 40 χρόνια τί θα πεί δικτατορία. Ειλικρινά έχω πολύ ιγες ελπίδες ότι μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά σα λαός. Αλλά το σίγουρο είναι ότι αν δεν αλλάξουμε και τώρα τότε δε θα αλλάξουμε ποτέ. Εύχομαι όταν γυρίσω στον τόπο μου να έχουμε στείλει στο δίαλο τις δυο μεγάλες συμμορίες αυτού του τόπου. Όχι μονο 300, είναι περισσότεροι αλλά ας αρχίσουμε απο αυτούς. Δεν υπάρχουν πολλές λύσεις. η τώρα ή ποτέ. Για να δούμε....